Kasım, bir yandan vedaların hüznünü taşırken, diğer yandan yeni başlangıçların sessiz umudunu fısıldar. Her sonun içinde bir başlangıç saklıdır.
Kasım ayı geldiğinde, şehirlerin ritmi yavaşlar. Ağaçlar sessizce soyunur, günler kısalır, gökyüzü ağır bir griye bürünür. İnsan ister istemez kendi içine döner; bir yılın yorgunluğu omuzlarına çöker. Bu ay, duyguların en derin halidir: Hüzünle umudun aynı gövdede buluştuğu bir mevsim.Bir yanda geçmişin ağırlığı… Tutulmayan sözler, yarım kalan işler, giderek uzaklaşan yüzler. Diğer yanda ise yeni bir yılın yaklaşan soluğu. Belki de kasımın büyüsü burada gizlidir: Bitene üzülürken, başlayacak olana tutunmak.Sokakta yürürken, kaldırımlarda biriken sarı yaprakların sesi bir tür vedadır aslında. Ama toprağın altındaki kökler hâlâ canlıdır. Doğa, “Her şeyin zamanı gelir” dercesine sabırla bekler. Kasım bize bunu öğretir: Hüzün, umudun filizlendiği yerdir.Kahve kokusuna karışan yağmur sesi, bir kitabın arasına sıkışmış eski bir fotoğraf, pencereden süzülen soğuk rüzgâr… Hepsi aynı duyguyu taşır: Bitmekte olanın içinde yeniden başlama isteği. Belki de umut, kasımın hüznünü kabullenebilme cesaretidir.Yılın son düzlüğünde, kasım bize sessiz bir hesaplaşma sunar. Neyi kaybettik, neyi kazandık, kim kaldı yanımızda? Bu sorguların içinde bazen hüzün ağır basar, ama her zaman bir yerlerde umut ışığı yanar. Çünkü kasım, hiçbir zaman tamamen karanlık değildir.Kasımda hüzün mü ağır basıyor, umut mu? Belki de her ikisi de… Çünkü hayatın kendisi, tıpkı bu ay gibi, biraz eksilme, biraz da tazelenme değil midir? Güzel günler geçirmeniz arzusu ile...
Kasım ayı geldiğinde, şehirlerin ritmi yavaşlar. Ağaçlar sessizce soyunur, günler kısalır, gökyüzü ağır bir griye bürünür. İnsan ister istemez kendi içine döner; bir yılın yorgunluğu omuzlarına çöker. Bu ay, duyguların en derin halidir: Hüzünle umudun aynı gövdede buluştuğu bir mevsim.Bir yanda geçmişin ağırlığı… Tutulmayan sözler, yarım kalan işler, giderek uzaklaşan yüzler. Diğer yanda ise yeni bir yılın yaklaşan soluğu. Belki de kasımın büyüsü burada gizlidir: Bitene üzülürken, başlayacak olana tutunmak.Sokakta yürürken, kaldırımlarda biriken sarı yaprakların sesi bir tür vedadır aslında. Ama toprağın altındaki kökler hâlâ canlıdır. Doğa, “Her şeyin zamanı gelir” dercesine sabırla bekler. Kasım bize bunu öğretir: Hüzün, umudun filizlendiği yerdir.Kahve kokusuna karışan yağmur sesi, bir kitabın arasına sıkışmış eski bir fotoğraf, pencereden süzülen soğuk rüzgâr… Hepsi aynı duyguyu taşır: Bitmekte olanın içinde yeniden başlama isteği. Belki de umut, kasımın hüznünü kabullenebilme cesaretidir.Yılın son düzlüğünde, kasım bize sessiz bir hesaplaşma sunar. Neyi kaybettik, neyi kazandık, kim kaldı yanımızda? Bu sorguların içinde bazen hüzün ağır basar, ama her zaman bir yerlerde umut ışığı yanar. Çünkü kasım, hiçbir zaman tamamen karanlık değildir.Kasımda hüzün mü ağır basıyor, umut mu? Belki de her ikisi de… Çünkü hayatın kendisi, tıpkı bu ay gibi, biraz eksilme, biraz da tazelenme değil midir? Güzel günler geçirmeniz arzusu ile...
